Mari Bottori

Mari Bottori

دستهای زمین
نگاه کن دیر زمانیست من بسوی تو گام برمیدارم
من اسمت، صورتت، دستهایت را
از یاد برده ام
و دلهره برای ازادیت
در سکوت فریادها
دلم را در دهان دارم
با صدای برهنه
در فقدان قدم میزنم
اکنون دوباره من
و ارزوهای از هم گسیخته
گاهی اوقات
واژه نگرانی نقش یک پرنده ی دریایی را می کشد
اکنون من ان پرنده ی سپید
فریاد روی کویر
فریادی که بامن سخن می گوید
بدون واژه مینویسم
بدنم شعر می نگارد
من بدنیا می آیم
شیر زمین را می نوشم
با عسل قرار ملاقات می گذارم
خورشید را در دست دارم
صورتها و اسمان را می گشایم
علامتهایی روی دریا می گذارم
آیا تا کنون در سایه های کر زیسته ام؟
این ارتعاش و لرزش در هوا
این علفهای پژ مرده
آیا آواز نیست؟
چه غیبتی
آبا من در حال دیده بانی هستم؟
نه، صورتت را نشان مده
صورتم را هم فراموش کن
باد در دلها پرسه میزند
به من نیرو بخش تا عبور کنم
از ساعتهای خاکستری سرنوشت مبهم و تار
نه، نباید برگشت
همیشه غم شبهای تنهایی
خاطرات دلتنگی است
و چیزی نیست جز اندوه
نه دیروز ، نه فردا
اما اکنون، آری
ممکن لبریز از ناممکن و ناشناخته
با گامهای بلند گام برداریم
و دستان فراخ
ما نمیدانیم راه روشنایی کجاست
آیا راهت را برای رسیدن به ما در میان سایه ها جستجو می کنی؟
شب روی بام سایه میگسترد
از پنجره عبور می کند
سقف را می پوشاند
آه شب
پرده ها را فراموش کن
برای بیداری در صبحی تازه
دیگر نمی خواهم با خواب بجنگم
می خواهم شب هنگام
به جاده ی زیبای موزیک بپیوندم
تا تمامی زمین در من زنده شود

ماری بوتواری

CHANT PREMIER
Vois-tu,
il me semble
que je marche vers toi depuis toujours.
Toujours
j'ai ignoré ton nom, ton visage,
tes mains.
Toujours
j'ai espéré la saveur de tes gestes
et craint pour ta liberté.
.
Dans le silence des cris,
j'ai le coeur dans la bouche.
A voix nue,
je marche dans l'ouvert
du manque.
Comment s'agenouiller ?
Me voilà encore
à trébucher
dans l'écartèlement du désir.
.
Parfois,
les mots d'angoisse dessinent une mouette.
.
Voilà,
je suis l'oiseau blanc,
le cri sur la lande,
le cri qui me parle.
J'écris sans mots,
mon corps trace son poème.
Je viens de naître.
.
Je bois le lait de la terre,
j'ai rendez-vous avec le miel.
Je capte le soleil,
j'ouvre les visages et le ciel.
Je laisse des signes sur la mer.
.
Ai-je jamais vécu
Dans les ombres sourdes ?
.
Ce frémissement dans l'air,
ces herbes languissantes,
est-ce le chant qui monte ?
Quelle absence
suis-je en train de guetter ?
.
Non, ne montre pas ta face,
oublie même mon visage.
Le vent plaintif rôde dans les coeurs.
Donne-moi juste la force
de traverser les heures grises,
le destin ténébreux.
*
Non, Orphée,
il ne faut pas se retourner.
En arrière,
c'est toujours la tristesse des soirs de solitude,
la mémoire en dérive de nostalgie.
C'est rien d'autre
que la désolation.
.
Ni hier ni demain non plus,
Orphée.
Mais maintenant, oui,
possible, riche d'impossibles et d'inconnus.
.
Marchons à grands pas,
mains grandes ouvertes,
scrutons les ténèbres.
Nous ne savons pas où passe la route de la lumière.
Viens-tu, lumière ineffable, comme le songe de la nuit ?
Cherches-tu ton chemin parmi les ombres indécises
pour venir jusqu'à nous ?
.
La nuit s'égoutte sur les toits,
entre par la fenêtre,
couvre le plafond.
Ô nuit,
laisse tomber les rideaux tendres
pour un frais réveil du matin !
Je voudrais ne plus lutter contre le sommeil,
rejoindre chaque soir le sentier de la musique
et que la terre entière vive en moi.

.
.

.
Fusain de Silvaine Arabo
.